ECLI:NL:RBDHA:2023:14671

Datum: 29-09-2023

Onderwerp: CZA e.a.

Overige onderwerpen: Verschil in beschermingsbeleid

Rechtsgebiedenregister: Asiel- en vluchtelingenrecht

Vindplaats: Avdr.nl

Dublin Denemarken – anders dan de Afdeling acht de rechtbank het beschermingsbeleid dat Nederland en Denemarken voeren ten aanzien van Syriërs wel wezenlijk anders - In Denemarken moet de vreemdeling aannemelijk maken dat hij in weerwil van het algemene uitgangspunt wel bescherming behoeft. In Nederland moet verweerder aannemelijk maken dat de vreemdeling in weerwil van het algemene uitgangspunt geen bescherming behoeft. - De rechtbank acht dit echter geen omstandigheid om de overdracht aan Denemarken te verbieden. Eiser is in de gelegenheid om na de overdracht in Denemarken zijn asielmotieven kenbaar te maken. Indien zijn aanvraag zou worden afgewezen en de hoogste Deense rechter deze afwijzing zou bevestigen, en eiser niet zou wensen te berusten in die uitspraak, zal hij zich tot het EHRM moeten wenden om te klagen dat zijn uitzetting in strijd met artikel 3 EVRM is. Het is niet aan de Nederlandse rechter om in het kader van de Dublinverordening uitspraken van rechters uit andere lidstaten te beoordelen en de uitkomst van die rechtsgang te betrekken bij de rechtmatigheidsbeoordeling van het overdrachtsbesluit. Voor zover betoogd zou worden dat Denemarken thans geen vreemdelingen uitzet naar Syrië en daarom geen rechtsingang bij het EHRM bestaat omdat een 3 EVRM-klacht niet-ontvankelijk zal worden verklaard, zal de vreemdeling een klacht moeten indienen met als strekking dat de gedoogsituatie die ontstaat na de afwijzing, een situatie oplevert die in strijd is met de menselijke waardigheid en het privé-leven. De Dublinverordening en het interstatelijk vertrouwen zien niet op de inhoud van uitspraken van (hoogste) rechters in de andere lidstaten. – beroep ongegrond.