ECLI:NL:HR:2021:760

Datum: 25-05-2021

Onderwerp: TBS

Rechtsgebiedenregister: Strafrecht

Vindplaats: Avdr.nl

Cassatie in belang der wet. Duur tbs met verpleging als tbs is opgelegd t.z.v. misdrijf dat gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen (geweldsmisdrijf) a.b.i. 38e.1 Sr. Kan in dergelijk geval rechter die deze maatregel oplegt bepalen dat duur van maatregel is gemaximeerd? Uit stelsel van de wet volgt als uitgangspunt dat het opleggingsrechter is die oordeelt of tbs is opgelegd ter zake van een geweldsmisdrijf (vgl. ECLI:NL:HR:2013:BY8434). Blijkens wetsgeschiedenis dient dit oordeel te zijn gebaseerd op de “aard van het feit”. Wordt tbs met verpleging opgelegd n.a.v. een geweldsmisdrijf, dan is de in art. 38e.1 Sr bedoelde beperking van totale duur van de maatregel tot vier jaar niet van toepassing en kan rechter die oordeelt over verlenging van de maatregel de duur daarvan zonder beperking verlengen met telkens één of twee jaar. Het is dus de rechter die oordeelt over verlenging van de maatregel die totale duur van tbs bepaalt. Deze taakverdeling tussen opleggingsrechter en verlengingsrechter houdt hiermee verband dat het enerzijds mede vanuit de rechtspositie van ter beschikking gestelde bezien gewenst is dat bij oplegging van tbs voorzienbaar is of deze wel of niet in duur gemaximeerd is, terwijl anderzijds in het algemeen de verlengingsrechter beter in staat is dan de opleggingsrechter om te beoordelen hoe lang - mede gelet op de resultaten van de na de oplegging van die maatregel ingezette (psychiatrische) behandeling van betrokkene en het daarmee samenhangende recidiverisico - de tbs met verpleging moet voortduren. Hof heeft dit miskend. Volgt vernietiging in belang der wet.